Wypożyczalnia samochodów klasy ekonomicznej Manama

Manama to stolica i największe miasto Bahrajnu, liczące około 200 000 mieszkańców w 2020 roku. Manama od dawna jest ważnym miastem handlowym na perskim Zatoki Perskiej i jest domem dla zróżnicowanej populacji. Po wiekach dominacji portugalskiej i perskiej, a także atakach panujących dynastii Arabii Saudyjskiej i Omanu, Bahrajn ogłosił niepodległość w 1971 roku, po okresie dominacji brytyjskiej.

Chociaż wydaje się, że współczesne bliźniacze miasta Manama i Muharrak zostały zbudowane w tym samym czasie w XIX wieku, Muharrak zyskał na znaczeniu ze względu na swoje obronne położenie i służył jako stolica Bahrajnu do 1923. Manama stała się stolicą handlową i głównym punktem wjazdowym na wyspę Bahrajn. Bogactwa naftowe Bahrajnu napędzały szybki wzrost w XX wieku, aw latach 90. celowa dywersyfikacja doprowadziła do postępu w innych branżach i pomogła Manamie stać się ważnym centrum finansowym na Bliskim Wschodzie. Liga Arabska nazwała Manamę stolicą kultury arabskiej Ligi Arabskiej w 2012 r., a Sieć Badawcza Globalizacji i Miast Światowych sklasyfikowała ją jako miasto globalne w wersji beta w 2018 r.

Sieć dróg

Manama jest głównym ośrodkiem transportu w kraju. W chwili obecnej miejska sieć drogowa jest w trakcie znacznej przebudowy w celu poprawy warunków komunikacyjnych miasta. Ponieważ jest to stolica kraju i główne miasto, w którym znajduje się większość biur i obiektów rządowych i biznesowych, a także przestrzenie rozrywkowe, a ze względu na szybką ekspansję kraju, populacja pojazdów gwałtownie rośnie.

Budowa krajowej sieci łączącej stolicę z sąsiednimi miastami, a także rozbudowa dróg w historycznych dzielnicach Manamy rozpoczęła się wraz z wprowadzeniem pierwszego pojazdu w 1914 roku. stały wzrost liczby samochodów z 395 w 1944 r. do 3379 w 1954 r. i 18 372 w 1970 r. skłonił rozwój miast do skupienia się w dużej mierze na rozbudowie sieci drogowej, poszerzaniu jezdni i tworzeniu dodatkowych miejsc parkingowych. Wiele torów zbudowanych przed okresem naftowym (przed latami 30. XX w.) zostało wyremontowanych i powiększonych, przekształcając je w „arterii drogowych”. Pierwsza faza poszerzenia drogi rozpoczęła się w rejonie Manama Souq, przy czym główne jezdnie zostały poszerzone poprzez usunięcie wkraczających budynków.

Aby odsunąć linię brzegową i poszerzyć obszar miasta na wzór pasa, zbudowano szereg obwodnic (aleja Isa al Kabeera w latach 30. XX wieku, aleja wystawiennicza w latach 60. i autostrada Al Fateh w latach 80.). Na północy plaża znajdowała się kiedyś wokół Government Avenue w latach dwudziestych XX wieku, ale na początku lat trzydziestych została przeniesiona na nową drogę, King Faisal Road, która stała się drogą przybrzeżną. Na wschodzie most łączy Manamę z Muharraq od 1929 roku; w 1941 r. wybudowano nową groblę w miejscu poprzedniego drewnianego mostu. Ruch tranzytowy między dwiema wyspami osiągnął szczyt wraz z ukończeniem międzynarodowego lotniska w Bahrajnie w 1932 roku.

Drogi łączyły lasy, laguny i bagna Hoory, Adliyi, Gudaibiya i Juffair na południe od Manamy. Drogi te kończyły się w wioskach takich jak Mahooz, Ghuraifa i Seqaya. Na zachodzie zbudowano dużą drogę, która łączyła Manamę z odległym wiejskim portem Budaiya, przechodząc przez osady „zielonego pasa” Sanabis, Jidhafs i Duraz. Na południu zbudowano drogę łączącą Manamę z Riffą. Odkrycie ropy przyspieszyło rozwój miejskiej sieci drogowej.

Cztery główne wyspy, a także wszystkie miasta i wioski są połączone dobrze utrzymanymi autostradami. Było 3164 km (1966 mil) jezdni w 2002 roku, z czego 2433 km (1512 mil) były utwardzone. Grobla rozciągająca się na długości 2,8 km (2 mil) łączy Manamę z wyspą Muharraq, a kolejny most łączy Sitrę z główną wyspą. Czteropasmowa autostrada na szczycie 24 km (15 mil) grobli, łącząca Bahrajn z kontynentem Arabii Saudyjskiej przez wyspę Umm an-Nasan, została ukończona w grudniu 1986 r. i sfinansowana przez Arabię ​​Saudyjską. W 2000 roku było 172 684 pojazdów osobowych i 41 820 pojazdów użytkowych.